Á Velbastað býr Heibrith Jakobsen saman við manninum Eyðsteini í húsum í einari hædd, sum tey lótu byggja fyri nýggju árum síðani. Heibrith hevur sjálv teknað húsini og síðan bygt tey saman við manninum og familjuni. Í hjartanum á húsinum er alrúmið, har køkurin og stovan smelta saman. Stóra rúmið er ljóst, opið og innbjóðandi - huglagið er eitt sindur boheme-kent, og skuldi Heibrith valt nýggjan køk í morgin, hevði hon valt júst sama køkin aftur. Tað er stílvíst, og tað sæst, at her er hugsað um hvørja detalju – smá nipsting siga ikki Heibrith nakað serligt, men í fjálga køkinum eru nógvir prýðislutir, sum fylla nógv í vavi.